روی برف اولین رد پا، ردپای من است .
من اولین نفری هستم که این "زمین" ناشناخته را کشف میکنم.
راه میروم و با رد پاهایم قلمرو ام را گسترش میدهم.
من خدای این زمین سفیدپوشم.
قبل از اینکه کسی بیدار شود کل زمین را فتح خواهم کرد.
کل زمین را فتح میکنم و به آدمهایی میخندم که نیو یرشان هفت تا سین کم دارد و خودشان خبر ندارند.

تو تایپ کرده ای : چطوری؟

من فکر می‌کنم بگویم غمگینم . توخواهی ‌پرسید چرا،میدانم. من چگونه باید بگویم چرا دلم هیچ وقت خوش نیست. که چرا این اندوه لعنتی از من جدا نمیشود. که چگونه بعضی آدمها دلتنگ زاده میشوند...

من تایپ میکنم: خوبم.

سالومه را آب برد.
از آن سیل هایی که هر از گاهی توی زندگی می آید و آدم هایی که دوست داری میبرد. باید به از دست دادن ها عادت کرد. مگرغیر از این است که این آدمیزاد به هر کوفتی عادت میکند.
غصه ام میگیرد. میخوابم.خواب میبینم سالومه را آب نبرده است.

زندگی را خیس میبینم/ این حلقه ی اشک لعنتی مرا رها نمیکند/چه خوب که اینجا نیستی/ تورا نمناک نمی خواهم.

سرد شده است. هر چه سردتر میشود مجسمه های ِ در آغوش هم، سفت تر همدیگر را بغل میکنند.

یادت می آید یک شب که شش سالم بود برایت گفتم کتاب بزبزقندی را که نداشتم فردا باید ببرم مدرسه ؟ گفتم الکی گفته ام کتاب را دارم. یادت هست که مرا بغل کردی و گفتی نگران نباش؟ صبح برایم کتاب بزبزقندی خریدی هم یک جاصابونی صورتی برای خمیر های بازی. وقتی گفتی نگران نباش نگران نبودم دیگر... چرا هیچ وقت نشد که دوباره آرامم کنی؟ من دور تر رفتم و نپرسیدی از خودت چرا توی این همه سال دیگر کتاب بزبزقندی نمی خواهم...

باد سردی می آید. باید بروم تا مجسمه ها من را هم بغل کنند.

دلم می خواهد پنیر فروش باشم. میان یک عالم پنیر هیجان انگیز ، مثل آقای پنیر فروش خوشحال لبخند بزنم.

می روم توی آمفی تاتر تاریک گم میشوم.هیچ کس پیدایم نمیکند هرگز.تنها مینشینم و تا آخر دنیا گریه میکنم.

به این فکر میکنم که دل چه موجودیت غریبی ست. همیشه میتواند تنگتر شود و هیچ وقت تنگ شدنش تمام نمیشود. دلم برای قبیله ام تنگتر میشود هرروز. مگر میشود تنها کوچ کرد و در نوستالژی قبیله غرق نبود؟

قیصر امین پور...

...
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است.
دست سرنوشت، خون درد را
با گِلم سرشته است.
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن، جدا کنم؟

دفتر مرا
دستِ درد می زند ورق
شعر تازه‌ی مرا درد گفته است.
درد هم شنفته است.

پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد، حرف من نیست.
درد، نام دیگر من است.
من چگونه خویش را صدا کنم؟

شبها آسمان اینجا پرازماهی میشود .ماهی های خوشبختِ بی خیالی که همه فکر میکنند نور چراغ های کازینو هستند...

صدای آب می آید ،
مگر در نهر تنهایی چه می شویند ؟...


سهراب

صدای قدم هایم توی راهروهای اینجا میپیچد. ویک اِندی ست که لانگ شده وهیچ کس نیست.
.
.
.
من اینجا چه میکنم؟
من که میخواستم روی آبها برقصم و پا برهنه توی پاییزها بدوم، چرا میان این همه کُدهایی اسیر شده ام که نمیشناسمشان؟

دل من، در دل شب،

خواب پروانه شدن مي بيند...

قصه ی زندگیم را باد برده است...
روی پشت بام دنیا ایستاده ام و در میان سرنوشت های معلق در باد پیِ سرنوشتم میگردم.
باد، قصه ی زندگیم را پس بده...

انگشتانم یخ است.انگشتانم خشک شده است.
پاییز می آید . انگشتانم میریزندو گنجشک هایش آواره میشوند.

چرا دیگر نمیتوانم بنویسم.کجا گم شد "من"؟کی خشک شدم؟دلم میخواهد بنویسم اینجا دورِ دور است.بگویم اینجاخیابان های پردود و پرآدم ندارد تا دلت که گرفت بی هوا گزش کنی.
چرا نمی توانم بنویسم؟

کاش بازهم همان سه خواهر کوچولو بودیم که مثل دخترهای شاهید روی تخت می پریدیم.

دلم که درد گرفت گریه کردم...ببین این سر دنیا هم باشم با هر دردی گریه ام میگیرد...

خواب میبینم.یک عالمه خواب میبینم.تا بیایم همه خواب هایم را تعریف کنم باز شب شده و خواب میبینم...

ذره‌ای نمک به من می‌دهی
برگرفته از دریایی ناپیموده
قطره‌ای باران به تو می‌دهم
از سرزمینی که کسی در آن نمی‌گرید

یوهانس بوبروفسکی

(از بلاگ عطا)

ببین...من میتوانم چشمهایم را ببندم و برگردم خانه.میتوانم دست بکشم به تمام زندگی آشنا.میتوانم همه ی کسانی را که دوست دارم و خوابیده اند حالا ببوسم.جای لبهایم میماند هر صبح روی صورتشان...
در این سرزمین مرطوب دور دست پروانه های درشتی است که میشنوند آواز مرا.میدانم. یک روز می آیند و برایت میگویندش.میدانم....

Everything here is fake,don't touch anything,it'll break...
Don't think,you'll break....
...
sweet memories...I blow you in the wind

من دارم میرم صبح....
ولی فرودگاه جای خوبی نیست.میدونم....

تو دونسته بودی چه خوش باورم من
شکفتی و گفتی از عشق پرپرم من
...
(click to listen)

یک روز که این قدر خسته و دلتنگ و ناامید نبودم یک پست قشنگ خواهم نوشت. یک روز که دنبال کارهای مسخره توی آفتاب چهل درجه راه نیفتاده باشم دورتا دور تهران را بگردم و به نتیجه نرسم و تنها بیایم توی این خانه ی بی آدم انتظار بکشم... از نی های پیج پیچی هیجان انگیزی که خریده ام خواهم نوشت.از آقای عکاس که هی می گفت نگاهت مهربان نیست.از این که موی سیاه را بیشتر دوست دارم.از آقای آرکاردئون بدست که آواز "غروب پاییزه" را می خواند.اما حالا نمی توانم از این غم مزمن جدا شوم...
زیر آب گرم که صورتم را شستم یاد صبح های سرد بچه گی افتادم که میخواستم تا ابد زیر آب گرم صورتم را نگه دارم .اگر بچه میشدم باز و صبح های یخ بندان مادرم برای مدرسه رفتن بیدارم میکرد و چشم هایم را که باز میکردم دیوارهای یاسی اتاقم بود، هزار پست قشنگ مینوشتم...

می خواستم فکر کنم به یک عالم کاری که باید امروزانجام بدهم اما دختر بغل دستی ام کل راه سکسکه کرد و من حواسم پرت شد.
.
.
.
میخواستم یک عالمه کار بکنم توی زندگی ام, میخواستم مجسمه ساز شوم، می خواستم عکاسی کنم، می خواستم شاعر و نویسنده و فیلسوف باشم، می خواستم آدم باشم، خوشحال باشم... اما انگار همیشه یکی بغل دستم سکسکه کرده و من حواسم پرت شده...

دست به من نمی زنی
نترس
ببین تکان نمی خورم دیگر
من مرده تر از آنم که گناهگار شوی
نترس....

به کجا تکیه کنم؟
آن قدرپیر و خسته و بدون برگم که با اولین باد خواهم شکست....

سکوتم از رضایت نیست

دلم اهل شکایت نیست

هزار شاکی خودش داره

خودش گیرِ گرفتاره....

...
Chris Gardner: It was right then that I started thinking about Thomas Jefferson on the Declaration of Independence and the part about our right to life, liberty, and the pursuit of happiness. And I remember thinking how did he know to put the pursuit part in there? That maybe happiness is something that we can only pursue and maybe we can actually never have it. No matter what. How did he know that?....

The Pursuit of HappYness

این همه غذا پخته ام برای چه؟ گرسنه نیستم اصلاً.دلم میخواست آشپزخانه مثل خانه ی روبه رو روشن باشد فقط.....
یک نفر به یک زبانی که نمی دانمش آواز میخواند. اما انگار قصه ی مرا میشناسد. انگار میداند آشپزخانه ی روشن، خوشبخت نیست همیشه......
باید همه ی غذا ها را دور بریزم. این سطل آشغال پر از داستانهایی ست که داستان من نیستند.....

چه بارانی گرفت یهو.کاش می رفتم زیر باران راه بروم.ساعت چند شب است؟هوا خیلی وقت است تاریک شده.چراغ را روشن نخواهم کرد.چند قرن است که در تاریکی نشسته ام؟کاش میشد زیر باران راه بروم...

من باور کرده بودم
باورم را کجا گم کردی؟

صدایم قطع شده، لارنژیت یا همان خروسک است.خوب که فکر میکنم میبینم این خروس کوچک که صدایش غمگین شده مدتهاست در من است. خانمِ چاق توی تاکسی گفت قست هیچکس را هیچکس دیگری نمیتواند ببرد.خانمِ چاق توی تاکسی را دوست دارم.قسمت من هم این خروس کوچک بد صداست که کسی نمیتواند از من بگیردش...

تو مرا دور نگه میداری
من سردم میشود...

علی رضا کوچولو :)

تهران بدجوری سبز و رویایی شده این بهار.شاید هر سال همین طور بوده و حالا که من از شر دانشگاه لعنتی خلاص شده ام می فهمم شمشاد های دم در خانه چه بوی خوبی میدهند.
پنجره را باز میکنم به گل مرجانم که جلوی آفتاب است آب بدهم، صدای گنجشک ها لابه لای صدای ماشین ها شنیده میشود.
فکر میکنم چه کادر قشنگی : من که موهایم را پشت سرم کپه کرده ام، گل مرجان که برگهای تازه داده است، انعکاس آفتاب توی لیوان آب و بهار...

باد بادبادکم را که بچه بودم برده بود، امروز پس آورد...

این همه سال است که لبه ی پنجره نشسته ام.
آمده بودم آواز بخوانم یا بپرم پایین؟
نمی دانم...

دانشمندها آدمهای غمگینی نیستند انگار وگرنه یک کسی یادش می افتاد برای چشمهایی که تمام شب را گریه کرده اند و صبح از شدت پُف باز نمیشوند، چاره ای پیدا کند .

سر تحویل سال فالم خوب نیامد.مدتهاست فالم خوب نمیاید...
چه بادی گرفته امشب. بیست و سه تا شمع چیده ام روی کیک. نکند باد شمع ها را خاموش کند. قبل از اینکه باد شمع ها را فوت کند خودم باید آرزوهایم یادم بیاید و فوتشان کنم...

مرسی نیوشا جونم :)

دردهايي است كه شب ها مرا از خواب بيدار ميكند...
شب هايي است كه من به مُسكن ها اعتماد ميكنم...
من به مُسكن ها التماس ميكنم...

دستانم را پهن كرده بودم تا به زير آن بنشيني و بي واهمه ي خورشيد هي گريه كني...


(ع.حقي)

نگهبانِ دم در را دوست ندارم.با اين مانتوي بلند و گشاد و بي معني هم راضي نيست هيچ وقت.
از پنجره ي اينجا يك استخر پيداست .يك استخر كه مدتهاست رها شده با آبهاي پراز لجن.شايد براي همين است كه هر شب خواب آب ميبينم.خواب ميبينم كه زيرآب فرو رفته ام و هيچ نميترسم.
غروب كه ميشود ميروم.اگر ديرتر برسم نور قرمز غروب كه روي پرده افتاده است را نميبينم.اين مانتوي گشاد را كه در مياورم سايه ي باريك و خسته ي خودم روي ديوار ميفتد.خودم كه هيچ كاري منتظرم نيست.
كاش ميشد بروم واين پيازو سيب زميني هايي كه جوانه زدند و سبز شده اند را يك جايي بكارم.
كاش ميشد بروم يك جايي و گم شوم و هيچ روزمرگي نتواند مرا پيدا كند.

چه برفي مي آيد.چه خوب كه هنوز زمستان تمام نشده است.اين روز هاي خاكستري سرد را دوست دارم.سردم است و جرات نمي كنم دستهايم را از جيبم بيرون بياورم و ساعت را ببينم.نكند ديرم شود.ميان آدم ها دنبال كسي ميگردم كه دستهايش در جيبش نباشد.
ببخشيد ساعت چند است؟

هيسسسس.هيچي نگو.بذار غم بيدار نشه....

هیچ کس و هیچ کجا با من آشنا نیست.
به تَن زندگی که دست میکشم نمیشناسمش.
و صدایی را مدام میشنوم که میگوید نترس من سرنوشت توام...

عاشق میشوم هرشب. معشوقم بااولین بوسه میمیرد.صبح تشیع جنازه تک نفری برگزار میشود.لباس سیاه میپوشم .گلهای رُز سفید روی قبرش میگذارم.شب که میشود دوباره عاشق دیگری میشوم.
توی لوپ افتاده ام.اما چه اهمیتی دارد.بگذار توی لوپ باشم اما خوشبخت.واین خوشبختی هیچ وقت هالت نمیکند...

این زیتونِ منه:)

When there is nothing left to burn , you have to set yourself on fire...

موقع مسواک زدن اشک میریزم و مخلوط اشک و کف ِخمیر دندان روی صورتم سرازیر میشود.
زندگی پوزخند میزند به این غمِ مضحکِ دیروقت...

LE CHANT LE PLUS COURT

L’oiseau qui chante dans ma tête
Et qui dit sans cesse que tu m’aimes
Et qui dit sans cesse qui je t’aime
L’oiseau avec le fastidieux refrain
Je le tuerai demain matin.


(Jacques Prévert)

کوتاه ترین ترانه

آن پرنده را که می خوانَد در سر من

و مدام می گوید که دوستم داری

و مدام میگوید که دوستت دارم

من آن پرنده ي پرگوی پر ملال را

صـبح فـردا خـواهم کـشت

خاک گرفته ام دیگر،
سالهاست که اینجا نشسته ام ; به تو نگاه میکنم و تو نگاهم نمیکنی هرگز...

خواب دوران مدرسه را زیاد میبینم.قشنگترین تکه ی خاطراتم...دیشب خواب دیدم می خواهم سوار سرویس مدرسه شوم.نگران بودم که راننده سرویس بپرسد اینهمه سال کجا بودی...
این همه سال کجا بودم واقعاً؟

Morty: "Remember the leprechaun?"
Michael: "Huh?"
Morty: "The one from the cereal ad."
Michael: "'They're magically delicious.' That guy?"
Morty: "Yeah. He's always chasing the pot of gold at the end of the rainbow. But when he gets there at the end of the day... it's just corn flakes." ...


click(2006)

واقعاً کی مانده که بهش سلام کنم؟خانم مدیر مرده،حاج اسمعیل گم شده،یکی یک دانه دخترم نصیب گرگ بیابان شده،گربه مرد،انبر افتاد روی عنکبوت،عنکبوت هم مرد و حالا برفی گرفته ،هر وقت برف می بارد دلم همچین میگیرد که می خواهم سرم را بکوبم به دیوار.دکتر بیمه گفت:هر وقت دلت گرفت بزن برو بیرون.گفت هروقت دلت تنگ شد و کسی را نداشتی درددل کنی بلند بلند با خودت حرف بزن...چه برفی میاید...

به کی سلام کنم سیمین دانشور

سردم است.اندوه را حس میکنم که زیرِ پوستم میجنبد ورخوت همیگشی دنبالش میاید.خسته ام.به اندازه ی دو هزار سال یا بیشتر.باید بخوابم.نه این خوابهای کوتاه شبانه.نه.باید به اندازه ی تمام خستگی هایم بخوابم...