.میخواهم یک کلاب
بزنم از آدمهای آسیب دیده مورد علاقه ام
آنجا بیفتیم
به جان هم، با چنگ و دندان. همدیگر را تکه پاره کنیم. بعد که خوب خونین و مالین
شدیم، همدیگر را بغل کنیم هورهور گریه کنیم. عاشق سینه چاک هم شویم. هرهر بخندیم.
بزنیم برقصیم. بعد، دوباره بیفتیم به جان هم. تا ابد هم توی این لوپ بمانیم. هیچ
آدم نرمالی هم نباشد که به رویمان بیاورد چقدر اوضاعمان خراب است و برایمان منطقی
،دنبال راه نجات باشد.
روی تی شرت همه مان هم میدهم بنویسند: وانس دمِیجد،
آلویز دمِیجد*
once damaged, always damaged*
