Bubble Shooter

از صبح نشسته ام توی آفیس و بابل شوتر بازی میکنم. بابل شوتر یک بازی است که گلوله های رنگی را روی هم شوت میکنی و اگراز سه تا بیشتر باشد 'گلوپ' میترکد. گلوله های سبز را خیلی دوست دارم. از همه کمتر هم گلوله های بنفش را دوست دارم. این بازی اصلا مغز نمیخواهد. من از تمام کارهایی که مغز نخواهد استقبال میکنم. البته یک نکته کنکوری دارد و آن اینکه گلوله های ردیف بالا اگر بترکد ردیف پایین هم میترکد. رکوردم هفتاد و اندی هزار است و خیلی ازاین بابت به خودم افتخار میکنم. اینکه میگوییم آدمها در خارج از صبح تا شب کار میکنند دروغ میگوییم. میخواهیم شما بترسید و نیایید و ما در خیابان خیلی ایرانی نبینیم و مجبور نشویم هی به دوستمان بگوییم هیسسسسس یارو ایرانیه.
بله.

یک تکنولوژی اختراع شده اخیرا. یک هد بند ه که موقع خواب یه سری اشعه میفرسته بعد باعث میشه خواب نبینی.
دروغ گفتم.
لاک پشت یخی دیشب به من گفت - نه با ملاطفت بلکه با فریاد- که من اونقدر از خشم ونفرت پرم که بلاه بلاه بلاه.دقیقا نه بلاه اما کلمه هایی که به خشم و نفرت ذاتی من اضافه کرد. منهم یک ساعت بعدش را در پارکینگ نشسته بودم و نقشه میکشیدم چطور انتقام بگیرم. حتی به این موضوع هم که با گاز ماشین خفه کنم خودم را فکر کردم. یک ایراد کوچک داشت نقشه ام و آن اینکه پارکینگ چند طبقه است و هیچ وقت هیچ خری نمیمیرد.
یک ایده داستان:
یک پیرمرد گوگولی مگولی از پارکینگ در میآید و راوی بهش راه میدهد.پیرمرد گوگولی مگولی یک تشکر گوگولی مگولی هم میکند با جنباندن سرو دست و اینها. سپس راوی سرعت میگرد و محکم میکوبد به عقب ماشین پیرمرد گوگولی مگولی. سپس راوی قاه قاه میخندد.
پایان

گریه میکنم.
هور هور.

بیست وسه نوامبر دو هزار و یازده

برف اومده.
متنفرم.
توی آفیس بنایی دارن. جامو عوض کردم نزدیک این دختره مارکتینگ. چه قده پروسروصداس.
متنفرم.
الان نمیدونم باید محاوره ای بنویسم یا نه. بعدا تصمیم میگیرم.
فعلا خدافس

آی ام نات د یانگست نُر د تینست اِنی مور

دلم برا اینجا تنگ شده. شاید بیام باز.