انگشتانم یخ است.انگشتانم خشک شده است.
پاییز می آید . انگشتانم میریزندو گنجشک هایش آواره میشوند.

چرا دیگر نمیتوانم بنویسم.کجا گم شد "من"؟کی خشک شدم؟دلم میخواهد بنویسم اینجا دورِ دور است.بگویم اینجاخیابان های پردود و پرآدم ندارد تا دلت که گرفت بی هوا گزش کنی.
چرا نمی توانم بنویسم؟

کاش بازهم همان سه خواهر کوچولو بودیم که مثل دخترهای شاهید روی تخت می پریدیم.

دلم که درد گرفت گریه کردم...ببین این سر دنیا هم باشم با هر دردی گریه ام میگیرد...

خواب میبینم.یک عالمه خواب میبینم.تا بیایم همه خواب هایم را تعریف کنم باز شب شده و خواب میبینم...

ذره‌ای نمک به من می‌دهی
برگرفته از دریایی ناپیموده
قطره‌ای باران به تو می‌دهم
از سرزمینی که کسی در آن نمی‌گرید

یوهانس بوبروفسکی

(از بلاگ عطا)

ببین...من میتوانم چشمهایم را ببندم و برگردم خانه.میتوانم دست بکشم به تمام زندگی آشنا.میتوانم همه ی کسانی را که دوست دارم و خوابیده اند حالا ببوسم.جای لبهایم میماند هر صبح روی صورتشان...
در این سرزمین مرطوب دور دست پروانه های درشتی است که میشنوند آواز مرا.میدانم. یک روز می آیند و برایت میگویندش.میدانم....

Everything here is fake,don't touch anything,it'll break...
Don't think,you'll break....
...
sweet memories...I blow you in the wind