من از جهان بی تفاوتی فکرها و حرفها و صدا ها می آیم

اینجا نشسته ام. روی نیمکت چوبی. میان برگهای زرد. باد می آید. باد سرد. کاش یکنفر دور من یک خانه بسازد که دیگر سردم نباشد. من اینجا ریشه کرده ام .

این همه سال فکر میکردم "این" غم است. اما این از جنس ترس است که مرا دربر گرفته و رها نمیکند. ترس از آینده ناشناخته مرا مجبور میکند به گذشته پناه ببرم. گذشته که آشناست با من. نمیترسم از آن.

روزهایی از جنس گه

یک روزهایی همه چبز بد است. حتی "کافی" چپه میشود روی میز.
یک روزهایی همه چیز بد است و انگشتانم میچسبد به کیبورد.

مادر بزرگ جین امروز مرد. دارد با چشمان اشکی هیستوری تک تک فک و فامیلش را تعریف میکند. میان حرف هایش نسبتها را گم میکنم و داستان ها را نمیتوانم دنبال کنم. تمام مدت صحبتش، به پیرزن چروک و چشم بادامی فکر میکنم که آنقدرکوچک شده است تا مرده.

قطره های باران به پنجره می خورد. شیرینی زنجبیلی هایی را که پخته ام داغ داغ می خورم و منتظر میشوم باران یک روزی تمام شود...

خاک گلدان هایم را عوض میکنم. ریشه گل ها هم مثل من دلشان میخواهد دست روی خاک مرطوب و گرم و تازه بکشند. باید یک روز یک باغچه ی بزرگ داشته باشم. همه ی زندگی آپارتمانی خسته و رنگ پریده است. گل های آپارتمانی، بچه های آپارتمانی، عشق های آپارتمانی...