اینجا هوا پرازقاصدک شده است.فصل خبرهای خوب رسیده انگار...

تو و تمام آنچه به تو مربوط است را بالا می آورم.دلم تحمل این بی شرفی چرب و سنگین را ندارد بیش از این.

کی زخم قلبم خوب میشه؟یعنی میشه؟

هيچ می‌دانی چرا، چون موج،

در گريز از خويشتن، پيوسته می‌کاهم؟

-زان که بر اين پرده ی تاريک،

اين خاموشیِ نزديک،

آن‌چه می‌خواهم نمی‌بينم،

آن‌چه می‌بينم نمی‌خواهم.




محمدرضا شفيعی‌کَدکَنی

گوش کن

اين که من می کشم درد بی تو بودن نيست

تاوان با تو بودن است.

مصدق

این لبخند مضحک به خاطراینست که نمیخواهم اقرار کنم من مدتهاست که تمام شده ام .مدتهاست که دلم چیزی نمیخواهد.

یک سنجاقک کاشتم امروز.خداکند تا بهار سبز شود.

روی برف های قطب دراز کشیده ام.به اندازه ی چند قرن و سه روز.سعی میکنم به خاطر بیاورم عاشق چه کسی بودم

این خیابان ها داغ است خیلی.
فکرهایم بخار میشوند.

من چه بگویم به مردمان،‌ چو بپرسند
قصه‌ی این زخم دیرپای پُر از درد؟
لابد باید که هیچ گویم، ورنه
هرگز دیگر به عشق تن ندهد مرد!...
(شاملو)

مدتهاست ننوشته ام.خیلی وقت میشود.حتی مدتهاست گریه نکرده ام.نه به خاطر اینست که خوشحالم.نه.بسیار غمگینم.غمگین تر از آن که بتوانم بنویسم یا گریه کنم.به طرز مضحکی فقط سعی میکنم دنباله ی روزمرگی را بگیرم و دنبالش بدوم و از هر چه مرا از درون می آزارد فرار کنم.اما نمیتوانم.تمام اندوه های روزانه که صبحها گوشه کنا ر زندگی چالشان میکنم شب ها از مخفی گاه خود بیرون میایند و با صدای بلند قهقهه میزنند.من وحشت زده از خواب میپرم و میفهمم که نتوانسته ام...