من عریانم ، عریانم ، عریانم.

زور هم بزنم فَنسی نمی شود این نوشته.
بگذار خودش باشد.
مثل من که هیچ وقت اینقدر خودم نبوده ام،
روی پُرچ چمباتمه زدم و به هیچ چیزی فکر نمیکنم.
هیچ چیز و صدای جیرجیرک ترکیب ایده آلی ست.
روزها پر است از ددلاین هایی که می گذرند و من به گردشان هم نمیرسم و بعد شب میشود.
یعنی دلم هم نمی خواهد برسم.
دلم میخواهد پرده کنار برود و یک خانم مو کوتاه و ظریف با پیرمرد تنهای توی بار تانگو برقصند.
مامانم گریه کرده ست امشب. مطمئنم.
امروز یک شنبه بود. بنویسم که یادم نرود.
گرچه این هم بعدها میشود لنگه ی بقیه ی یک شنبه های بی شرفی که به دوشنبه وصل میشوند.
چه خوب من دکتراورژانس نیستم که وقتی پری خودش کشت، شهادت بدهم مرده است.
-پری جان دلت برای صدای بهم زدن شکرتوی چایِ شبهای بی ستاره تنگ نشده؟
تو حتما خوابی وقتی اینهمه از شب گذشته است.
لبهایت را میس کرده ام امشب، وقتی نفست بوی الکل و سیگار میدهد.
هی مردِ بی وطن، کجای دنیایی حالا
که بیدارت کنم و بگویم نگران من نباش؟